Eindelijk weer een verhaaltje!!

Hee iedereen!

Al begon ik mijn vorige reisverhaal precies hetzelfde, ik doe het nu gewoon weer: Oeps, het is alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen! Maar wees niet bang, ik leef nog steeds een geweldig leven!! ;)

Ik heb het dit keer echt laten afweten, want het is al meer dan een maand geleden dat ik voor het laatst geschreven heb. Er is in die tijd echt suuuuuper veel gebeurt! Inmiddels zit mijn studie er namelijk op en zit al in Stellenbosch!! Nog erger zelfs: nog 4 daagjes en ik vlieg alweer naar huis!! Oeiii… Ga er dus maar even voor zitten, want dit verhaaltje duurt nog wel even…

Ik had in mijn vorige verhaal verteld dat ik toen halverwege het school moduul zat en dat gevierd werd met een super gezellig feest! Verder was ik dat weekend naar Addo Elephant Park geweest, wauw, dat lijkt lang geleden!! Hoe dan ook, na dat weekend ben ik samen met Wiebke en Dominique weer hard aan de slag gegaan met de organisatie van het Winter Holiday Camp. Ik zal niet te veel in detail gaan, maar we zijn met z’n 3en heel erg druk geweest de afgelopen weken! Na het vinden van een geschikte locatie moesten we namelijk sponsors zoeken en kinderen selecteren. Met het vinden van sponsors zijn we tot in de laatste week aan toe nog druk bezig geweest, maar al met al hebben we het geflikt! We zijn er in geslaagd om met het geld wat we al hadden opgehaald in Nederland en met behulp van sponsors heel wat uit de kast te halen. Ten eerste hadden we een toplocatie, namelijk Chappys Cushion. Hier konden de kinderen zowel binnen als buiten spelen en ze hadden ook verschillende faciliteiten waar wij gebruik van konden maken. Ten tweede is het ons gelukt om alle maaltijden te verzorgen. Sommige bedrijven sponsorden een maaltijd of hebben een snack voor ons geleverd. Zo hebben we ook een Italiaans restaurant met Nederlandse eigenaren gevraagd om de ingrediënten te leveren voor het bakken van pannenkoeken en dat wilden ze wel! Ten derde is het ons gelukt om fleecetruien te kopen en te bedrukken met een tekst. Deze truien mochten de kinderen hebben, zodat ze een warme trui hebben voor in de winter! Ook de vrijwilligers hebben allemaal een t-shirt met gekregen.

Ook zijn we natuurlijk druk geweest met de dagprogramma’s voor tijdens het kamp en alle planningen voor vrijwilligers. Ons thema van het kamp was ‘Around the world’, wat zou betekenen dat elke dag in het teken zou staan van een ander land. De eerste dag hadden we gepland als een introductiedag waarin de kinderen elkaar goed konden leren kennen. De tweede dag ging over Nederland, met echte Nederlandse spelletjes, pannenkoeken en voetbal. De derde dag zou over Amerika gaan, met hamburgers en een movienight en de laatste dag, de dag over Zuid-Afrika, zouden we afsluiten met een Nature Walk en een echte Zuid Afrikaanse braai.

Natuurlijk moesten we voor dit kamp ook kinderen hebben. Daarom zijn we langs 6 verschillende scholen gegaan om te vragen of zij 5 kinderen willen selecteren die het kamp het meest nodig zijn. De scholen kwamen uit NeMaTo, Bathurst en Station Hill. De kinderen moesten een formulier invullen en een motivatiebrief schrijven. Het duurde even (typisch Afrika he…), maar uiteindelijk hebben we van alle scholen alle brieven terug gekregen. Het was voor ons ge-wel-dig om alle motivatiebrieven te lezen. De kinderen waren echt enthousiast over het kamp en wilden graag nieuwe kinderen leren kennen, wat nieuws leren en vooral veel lol maken! Ook vertelde een kind dat ze graag nieuwe vrienden wilde maken, omdat ze net verhuisd was en een ander kind schreef graag eens met mes en vork te willen eten! Dominique, Wiebke en ik kregen bij het lezen van deze brieven een echte energyboost: hier deden we het voor!! Wij wilden al deze kindertjes heel erg blij maken! Je begrijpt dus wel dat we hierna nog harder ons best zijn gaan doen!!

28 juni was het eindelijk zover, want toen kon het winter kamp beginnen! We hadden alles tot in de puntjes voorbereid. Toch liep alles wat anders, omdat een student/vriend van ons die ook op Stenden zat was overleden. Een heel verdrietige gebeurtenis. Ondanks alles hebben we met alle humanitarian studenten besloten om het kamp toch door te laten gaan. We vonden dat de kinderen het verdienden en ze hadden er stuk voor stuk naar uit gekeken. Zaterdag 28 juni is de bus dus toch vertrokken en was het kamp officieel begonnen. Helaas heeft het kamp ook een dagje korter geduurd. We hebben daarom de Amerika dag laten vallen en hebben de Zuid Afrikaanse dag op maandag laten plaatsvinden.

Ondanks alles hebben we er met z’n allen toch een topkamp van gemaakt en ben ik heel erg blij dat we het door hebben laten gaan. De kinderen gaven ons ontzettend veel energie en het was aan alles te zien dat ze stuk voor stuk genoten en gelukkig waren. Tijdens de stormbaan die we hadden georganiseerd gingen alle kinderen helemaal los en leek hun motto wel te zijn: hoe meer modder en water, hoe beter! Tijdens de wedstrijd Nederland – Mexico heb ik nog nooit 27 kinderen zo hard ‘HOLLAND, HOLLAND’ horen schreeuwen! Wat waren ze blij toen Nederland toch won, super om te zien!! Verder vonden de kinderen het ook geweldig om een Nature Walk te doen en zebra’s en springbokjes te spotten. We hebben het kamp afgesloten met een braai (lees: heeeeel veel eten!). Uiteindelijk was het toch tijd om de kinderen met de bus weer naar huis te brengen. We hebben ieder kind thuis gebracht, een foto met wat snoep gegeven en een dikke knuffel gegeven. Stiekem waren we zelf wel een beetje verdrietig: je begint je toch te hechten aan al die kinderen. Daarnaast moesten sommige kinderen zelfs een beetje huilen bij het afscheid. Voor ons wel het teken dat het kamp geslaagd was: de kinderen hebben nieuwe kinderen leren kennen, waren gelukkig tijdens deze dagen en hebben een nieuwe fleecetrui, voetbalshirt en handdoek gekregen van ons.

Dominique, Wiebke en ik hebben in de laatste week nog even lekker geborreld op het geslaagde winterkamp, want dat was het wel. Bij het vragen wat de kinderen het leukst vonden aan het kamp kregen we zelfs te horen: het douchen. Tja, veel kinderen wassen zich thuis alleen maar.. Een ander kind zei zo hoog op de trampoline te hebben gesprongen als een springbok, haha geweldig!

Verder zijn Dominique en ik elke dinsdag naar de New Rest Crèche blijven gaan. Hier hebben we een paar leuke uurtjes mee gemaakt, want wat een schatjes zijn het ;) Zo hebben we samen liedjes gezongen en hebben we de kinderen een keer geschminkt, hebben we armbandjes gemaakt en getekend. Op de laatste dag hebben we afscheid genomen van de kindjes en hebben we iedereen snoep en een foto gegeven. Verder hebben we nog meer foto’s gemaakt als een leuk aandenken!

Natuurlijk ben ik niet alleen maar bezig geweest met school en heb ik doordeweeks ook veel uurtjes doorgebracht met vrienden in onder andere de Stenden Bar. Verder heb ik ook nog wat van Afrika kunnen zien, omdat ik nog steeds weekendjes weg geweest. Zo ben ik een weekend met Pien, Menno, Dominik, Benni, Nadine, Lena en Ellen weg geweest naar Plettenberg. We sliepen dat weekend een nacht bij Rockys Road: Een super mooi backpackers hostel waar je in tenten slaapt. Verder hadden ze ook een grote jacuzzi en verzorgden ze een heerlijke braai! Na een vooral erg koud nachtje was het dan eindelijk tijd voor datgene waar we al lang naar uit hadden gekeken: de bungee jump. Ojeeee,  nu ging het toch echt gebeuren!!! Bij aankomst keken we nog even snel naar de brug van een afstandje: shit, die brug was HOOG!! Daarna werden we al snel in onze harnassen gehesen en konden we even later naar boven lopen na een korte instructie. Om bij de plek op de brug te komen waar je kon springen, moest je via een brug naar boven lopen. Van deze brug had ik al van vele anderen gehoord: die was eng. Hij is zo eng, omdat hij, natuurlijk, hoog is, maar ook omdat je dwars naar beneden kan kijken de afgrond in. Ik ben dus gewoon vooruit gelopen zonder te kijken, maar kon het toch niet laten om ondertussen even te pauzeren en van het uitzicht te genieten. Eenmaal boven kregen we nogmaals een korte introductie en werd de volgorde van de namen genoemd. WAT!? Marloes springt als eerst? Oh shit, ik moest als eerst!! Toen sprong de muziek aan en zorgden de mannen die er werkten voor een goede sfeer. Ze begonnen lekker een beetje te dansen en daar wordt je dan toch wel rustig van! Ik dacht dat het nog wel even zou duren, maar na de groepsfoto moest ik direct gaan zitten en bonden ze van alles aan mijn voeten. Ojee, ik ging echt springen!! Menno was na mij aan de beurt en moest tegenover mij gaan zitten. Zenuwachtig zaten we een beetje te praten toen ze opeens zeiden dat ik moest gaan staan. Daar ging ik dan!! Half lopend half springend kwam ik naar voren. Twee mannen pakten me aan beide armen vast en hielpen me naar het randje toe. Oh jeetje.. Nog iets naar voren, tenen iets over de rand heen. Voel ik me wel goed? Ga ik écht van een brug afspringen? En ook nog eens vrijwillig? Maar toen lieten de mannen mij al los en schreeuwden ze al 5, 4, 3, 2, 1, BUNGEE. Op dat moment dacht ik: ACH JOH, GAAN!! en sprong ik. Wauwwww, wat een adrenalinekick krijg je daar van! Het was zooooo gaaf! Eenmaal boven kon ik dan ook niet anders dan met een big smile rond springen en iedereen knuffelen. Ik had het gewoon gedaan: vanaf nu kan ik de hele wereld aan! ;)

Datzelfde weekend zijn we ook met z’n allen gaan skydiven. Ach ja, als je toch enge dingen wilt gaan doen, waarom niet in één weekend? Menno en Dominik zijn als eerst gegaan, en toen ik besefte dat zij in dat kleine vliegtuigje hoog in de lucht vlogen en er zo uit gingen springen werd ik toch wel zenuwachting. Ojee, dat ga ik straks ook doen! Toen was het de beurt aan Pien en mij. Daar gingen we dan. Eerst vlogen we met het vliegtuigje een tijd in de lucht en konden we genieten van het prachtige uitzicht. De instructeur maakte nog een flauw grapje door te vragen of ik de normale of extreme skydive wilde doen. De extreme was namelijk dat ik eerst zou springen, hij achter me aan kwam en mij uiteindelijk in de lucht weer vast zou pakken. Nou echt, je had mijn gezicht moeten zien: HUHH? NEE TOCH?! … Uiteindelijk was het zo ver en legde de instructeur nog 1x uit wat ik moest doen: voeten op het steuntje, handen gekruist en armen wijd als hij het zegt. Prima, dat kon ik toch wel? En ja hoor, de deur ging open en voordat ik wist gingen we al! Het was geweldig! Totaal anders dan de bungeejump trouwens. Bij de skydive heb ik de 35 seconde vrije val echt heel anders beleefd en zodra de parachute uit ging heb ik alleen maar genoten. Toch was ik natuurlijk wel weer blij om met beide benen op de grond te staan.

In dit weekend hebben we ook een landhuis bekeken waar je u tegen zegt. Dat stulpje was echt geweldig mooi! Verder hebben we een korte hike gedaan langs de kust. Wat is Afrika toch een mooi land. Jullie moeten allemaal maar gauw mijn foto’s komen bekijken, dan snap je direct wat ik bedoel. Al zouden jullie waarschijnlijk bijna denken dat ik ze van het internet heb geplukt ;).

De week na mijn weekend vol adrenalinekicks was maar erg kort. Vrijdag hadden we namelijk geen les, en ook de maandag na het weekend waren we vrij omdat het public holiday was in Zuid Afrika. Dit leek ons een goed idee om een lang weekend naar Drakensberg te gaan. Dit lange weekend ben je ook wel nodig, omdat het elf/twaalf uur rijden is van Port Alfred naar Drakensberg. Toch een gek idee, want als iemand mij zou vertellen dat ze voor een lang weekend naar Frankrijk zouden gaan zou ik ze echt voor gek verklaren. Nu zijn we zelf 11/12 uur gaan rijden voor een lang weekend naar Drakensberg. Na een korte nacht van twee uurtjes (het was een beetje té gezellig in de bar) zijn Iris, Liesbeth, Wiebke, Pien en ik op woensdag om 4 uur ‘s nachts vertrokken. Op deze manier zorgden we ervoor dat we nog voor het donker aan zouden komen in Drakensberg, dit vooral omdat we daar de weg niet kenden. Rond half 4 ’s middags kwamen we aan in het hostel. Ook de andere meiden van Humanitarian management kwamen daarna aan. We hadden met zijn allen afgesproken dit weekend te gaan: gezellige boel dus!

De dag na aankomst zijn we met z’n allen gaan abseilen. Voorafgaande aan het abseilen moesten we alleen nog een tochtje doorstaan over de bergen naar boven (lees: een dikke hike zonder paden waar we allemaal niet op waren voorbereid). Eenmaal boven zijn we allemaal één voor één naar beneden wezen abseilen en stiekem gezegd vond ik het nog best wel eng. Maar ik dacht telkens: ajoh, je durft van een brug te springen en uit een vliegtuig te springen, dan durf je toch ook te abseilen?

De dag daarna ben ik wezen hiken. Deze hike begon om ongeveer 10.00 uur en tegen 17.00 uur waren we weer terug. De hike viel me gelukkig alles mee en het was het ook zeker waard. Boven op het topje van de berg had je echt een geweldig uitzicht! Al die uitzichten waren echt prachtig! De berg was 3500 meter hoog, hiervan hebben we 600 meter gehiked waarvan 300 meter heel erg stijl was (echt klimmen dus). Ook hebben we een hele hoge waterval gezien (zonder water, dat wel) en zijn we twee trappen van 30 meter weer naar beneden geklommen.

De laatste dag in Drakensberg zijn we naar Lesotho gegaan. Lesotho is een apart land die lost staat van Zuid Afrika. Het is het derde na armste land van de wereld, en dit was ook goed te zien. Ook daar zijn we de bergen in gegaan om een muurschildering te bekijken, hebben we een traditional healer gezien en hebben we traditioneel eten geproefd. Het was een erg interessante dag en heel apart om te zien hoe ze daar leven. Allemaal van die echte Afrikaanse hutjes en de wegen daar lijken nergens op. Je hobbelt daar echt van links naar rechts. Niet best voor de auto ook overigens.

Nadat we terug waren van Drakensberg ben ik weer een week hard bezig geweest met de organisatie voor het winterkamp, dus daarom vond ik dat ik het wel verdient had om het weekend daarop weer weg te gaan. Daarom ben ik samen met Liesbeth, Iris en Wiebke richting Coffeebay vertrokken. Een autoritje van 6uurtjes vanaf Port Alfred. Coffeebay is eigenlijk het Afrika wat iedereen van Afrika verwacht: er is daar niks te vinden. Er was geen fatsoenlijke supermarkt en een restaurant was ook moeilijk te vinden. Toch hebben we een super leuk weekend gehad. We hebben een Xhosa Village Tour gedaan. Xhosa is een van de vele culturen in Afrika. Deze taal wordt onder andere ook in Port Alfred gesproken door veel Afrikanen. Tijdens de Xhosa Village Tour hebben we het echte Afrika meegemaakt omdat we een kijkje mochten nemen bij een gezin in dat dorp en door het hele dorp hebben gewandeld. In het dorp zijn geen wegen te vinden en overal staan van die ronde gekleurde huisjes. Bij de familie was te zien hoe primitief alles daar nog was: kleine ruimten voor zowel de familieleden als hun dieren (al waren de koeien nergens te vinden: ach, die komen vanzelf wel weer terug en anders moeten we zoeken) en slechte hygiëne. De meesten hadden geen schoenen aan en liepen dus op blote voeten door de poep van de dieren. In huis zitten ze op de grond. Verder hebben ze nog wat traditionele dingen laten zien.

Dezelfde middag zijn we met z’n vieren naar de bekende plek ‘hole in wall’ geweest. Dit is een gat in een grote rots (zoals de naam al zegt). Wederom weer een heel mooi stukje Afrika waar we even lekker van genoten hebben! Verder hebben Iris en ik ons lekker laten gaan op de trampoline, de wipwap en de schommels bij een park in de buurt: toen wensten we toch even dat we nog kind waren! ;)

De laatste dag in Coffeebay zijn we lekker op het strand gaan liggen en hadden we dus een heerlijke relax dagje. Uiteindelijk zijn we weer veilig thuis beland in Port Alfred en kon onze laatste ‘echte’ schoolweek beginnen in Port Alfred. In die week hebben we de laatste voorbereidingen getroffen voor het winterkamp zodat deze op zaterdag 28 juni van start kon gaan.

Al met al heb ik me dus prima vermaakt en heb ik zeker niet stil gezeten! Zowel op andere plekken in de weekenden als in Port Alfred heb ik veel geweldige dingen meegemaakt. Helaas hebben we dit avontuur ook moeten afsluiten met een verdrietig eind, maar gelukkig hebben we allemaal veel steun aan elkaar gehad. Op zo’n moment besef je hoe goede vrienden we met elkaar zijn geworden in deze 9 fantastische weken. Ik kijk ondanks dit terug op een super tijd. In de laatste week was het dus wel heel erg jammer om afscheid te moeten nemen van iedereen. Vrijdag 4 juli zijn ook Pien en ik vertrokken en zijn we uitgezwaaid door een heus uitzwaaicomité.

Vanaf dat moment zijn Pien en ik dus samen aan een nieuw avontuur begonnen: onze rondreis kon beginnen! We hadden er super veel zin in en zoals ik al eerder vertelde zit het er helaas alweer bijna op! … In mijn andere reisverslag lees je wat we allemaal tijdens onze rondreis hebben gedaan!

Tot over 4 daagjes allemaal, dan hoop ik weer met beide benen op de Nederlandse bodem te staan!

GROETJES!!